Bardzo ciężko mi zebrać w jedną (sensowną) całość to, co przeżyłem, wszystkie myśli czyny, uczucia, tym bardziej, że część z nich się już w jakiejś mierze zatarła (z czego po części się cieszę) choć wydarzyły się stosunkowo niedawno. Mimo to spróbuję choć w niewielkiej mierze przybliżyć drogę, którą przeszedłem a która doprowadziła mnie do dnia dzisiejszego.

Cóż przyszedłem na świat bardzo typowo, w zwykłej, przeciętnej rodzinie jakich wiele w Polsce, także dzieciństwo nie cechowało się czymś szczególnym może poza tym (patrząc z perspektywy czasu), że zapowiadało się, że „wynalazek” będzie ze mnie niezły.

Od kiedy pamiętam zawsze starałem każdą rzecz wykonywać tak jak uważałem za słuszne mimo późniejszych konsekwencji jakiekolwiek by nie były, zawsze wierny swym postanowieniom.

Naturalną koleją rzeczy dorastałem i z każdym rokiem nabierałem przekonania, że świat, który mnie otacza nie za bardzo mi się podoba, wokół same schematy, szufladki, kanony także rozczarowanie, nikomu nie  można ufać. Doszedłszy do takich a nie innych wniosków zacząłem budować własny świat, bardzo osobisty, świat przepełniony skrajnościami, kontrastami, w którym nie miało być miejsca na szarość. Niestety świat ten był strasznie czarno-biały, brakowało w nim kolorów. Szukałem więc ich, każdą chwilę poświęcałem by odnaleźć, posiąść, by były moje. Odnajdywałem więc je mówiłem sobie „stary to jest to! Czego ci więcej trzeba?” lecz czas (ten okrutny recenzent) ukazywał, że to tylko ułuda, iluzja cokolwiek to nie było (m.in. wiedza, muzyka, motocykle). Po każdym takim odkryciu przybywało pytań, niestety bez odpowiedzi.

Ogarniał mnie coraz większy cynizm, wszystko stało się dla mnie śmieszne kalekie, marne, nie warte zainteresowania. Z dnia na dzień towarzyszyć zaczęła mi śmierć, stała się mą przyjaciółką, fascynowała mnie, pociągała, chciałem jej oddać się cały. Jednak w chwili ostatniej myśl, by zawołać do kogoś, kogo nie znałem, choć słyszałem o Nim, nawet nie wiem co tak naprawdę chciałem osiągnąć, może ostatecznie upewnić się czy On jest, czy usłyszy mnie, czy wyciągnie rękę. To że piszę te słowa już jest odpowiedzią że „coś” się po tym akcie wydarzyło, że nie zapanowała złowroga cisza. To był początek zmian, które można przyrównać do trzęsienia ziemi, wszystko co stare, ułomne nic nie warte legło w gruzach, nie zostało nic. Codziennie żałowałem tego (i nie żałuję) To wszystko przygotowało mnie do decyzji (niełatwej, ale jedynej) by zacząć żyć (wreszcie!) nie samemu, jak przedtem, lecz z Tym, który słyszy i odpowiada, który wyciąga rękę, który jest ratunkiem, który daje życie, któremu Jezus na imię.

Rafał

Chapter Północ